Strategische ligging

West-Terschelling was een ideale uitvalsbasis voor een bergingsboot. Een boot 'op station', zoals dat wordt genoemd. En Terschelling was een prachtig station. Je kon zuidwaarts, westwaarts (tot de Engelse kust aan toe), noordwaarts, zelfs noordoostwaarts, waar een schip met problemen zich ook maar bevond. De ET route, thans iets meer uit de kust gelegd en TE route genoemd, van het Kanaal naar Duitsland en Scandinavië, was (en is) de drukst bevaren route ter wereld.

Tegelijk is het deel van de route boven de waddeneilanden één van de gevaarlijkste van West-Europa. Destijds lagen er boven de waddeneilanden uitgestrekte mijnenvelden uit de Tweede Wereldoorlog. Met name boven Terschelling was dit het geval. Er was een betrekkelijk smalle route geveegd met mijnenvegers. De ET route liep dus dwars door de mijnenvelden, vlak boven de eilandkusten. Er hoefde niet veel te gebeuren (machineschade, schade aan het roer, uit koers geslagen door storm) of een schip liep het mijnenveld in of liep op de kust van één van de eilanden. Met name de gronden noordwestelijk van Terschelling waren berucht. Talloze schepen zijn daar in het verleden vergaan. Schepen voeren in beide richtingen door deze smalle route.  Tijdens mist waren er veel aanvaringen met vaak grote schade aan de schepen. Radar was nog niet zo geperfectioneerd, en het personeel er niet echt voor opgeleid.